One night
Paring : ทารคา x มารตา
Note : มีคำหยาบ , นิสัยตัวละครไม่เหมือนเดิม , AU
Tag : #พี่ทารคา
เขาจำไม่ได้ว่าประโยคแรกที่เขาเอ่ยทักอีกฝ่ายคืออะไร
‘สวัสดี’
ไม่น่าใช่
‘ผมเห็นคุณมองผม’
ก็อาจจะ
‘เอากันไหม?’
ค่อยใกล้เคียงหน่อย
____
“ขอโทษครับ ตึก5 ไปทางไหนครับ” เขาเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นสบกับดวงตากลมใส พวงแก้มขาวนวลบนใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดงระเรื่อ ทารคาเลิกคิ้วเมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น
“เลี้ยวซ้าย อยู่ใกล้ ๆ หอสมุด”
“เอ่อ ผมเดินวนมาหลายรอบแล้ว…” เด็กหนุ่มในชุดนิสิตใหม่ยิ้มกรุ่มกริ่ม แฝงแววด้วยความเจ้าเล่ห์เล็ก ๆ “เกรงว่าจะหลงน่ะครับ”
คำเชิญชวนตรงไปตรงมานั้นเรียกเสียงหัวเราะจากเขาได้แผ่วเบา เขาขยับตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เสียงแหบพร่ากระซิบชิดเข้ากับใบหูแดง ๆ นั่น
“แล้ว?”
สัมผัสวาบหวามทำเอาคนตัวเล็กกว่าขนลุกซู่ หากนี่ไม่ใช่ห้องทะเบียนของมหาลัย คงตะครุบใบหน้าหล่อเหลานั้นเข้ามาประกบจูบเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“อ๊อด มึงพาน้องไปตึก5หน่อย กูไม่ว่าง” ราวสายฟ้าฟาด ทารคาผละออกมาจากเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ที่ยืนอยู่ หย่อนตัวนั่งลงรื้อเอกสารบนโต๊ะต่อ โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างอีก เด็กหนุ่มยืนนิ่ง คาดว่ายังคงตามเรื่องไม่ทัน เขากำลังตกได้ปลาตัวงาม แต่กลับกลายเป็นว่าเบ็ดของเขาไม่ได้เกี่ยวตัวปลาด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มยังคงเหลือบมองมาทางคนตัวสูงคล้ายกับมองหาความหวังอะไรบางอย่าง ขณะเดินออกจากห้องไป
“เล่นหูเล่นตากันจนกูนึกว่ามึงจะลากน้องไปเอาละ” หลังจาก อ๊อดพาเด็กหนุ่มนิสิตใหม่ออกไป ไชย ที่นั่งคีย์ข้อมูลห่างออกไปไม่ไกลอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว เขาเห็นทุกการกระทำของเพื่อน และเจ้าเด็กโชคร้ายคนนั้น แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ เดิมทีถ้าใครหน้าตาน่ารัก น่าเอา มาให้ท่า เพื่อนเขาก็พร้อมสนองได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่นี่ไม่สนใจไม่พอกลับไม่คิดเหลือเยื่อใยใด ๆ ไว้ให้ผูกสัมพันธ์
“เห็นกูเป็นคนยังไง”
“เหี้ย”
ทารคาชูนิ้วกลางกลับไป
“แล้วทำไมปล่อยไป”
“ไม่รู้ ไม่อยากมั้ง” ทารคายักไหล่ไม่สนใจ นั่นยิ่งทำให้ไชยเริ่มสงสัยพฤติกรรมอันผิดวิสัย ของเพื่อน
“แปลก”
“ยังไง”
“ปกติเอาไม่เลือก”
และไชยก็ได้รับนิ้วกลางไปอีกครั้ง
____
ทารคาจำไม่ได้ว่าอีกฝ่ายพูดกับเขาว่าอะไรบ้าง หรือจริง ๆ แล้วเราอาจจะไม่ได้พูดอะไรกันเลยตั้งแต่แรก เขาแตะแขนคนตรงหน้าเบา ๆ เพื่อทักทาย แต่ทันทีที่เราสบตากันกลับเป็นเขาเองที่เผลอกำรอบข้อมือนั้นแน่นราวกลับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป ดวงตาคมสีอำพันกำลังออดอ้อนขอคำอนุญาต อีกฝ่ายเบี่ยงตาหลบไปทำให้เขาต้องยอมผ่อนแรงที่กำรอบข้อมือนั้นออก แต่ก็ยังคงตัดใจปล่อยไปไม่ลง
มันอาจจะใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาที แต่เขากลับรู้สึกนานเหมือนทั้งชีวิต เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นประกายสีเขียวในดวงตาใสซื่อคู่นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้ มันคล้ายกำลังอ้อนวอนขอให้เขาย่ำยี
แผ่นหลังของอีกฝ่ายถูกกระแทกเข้ากับผนังห้องน้ำด้วยความรีบร้อน เขาเอื้อมมือไปดึงรั้งเอวสอบเข้ามาหาตัว มือใหญ่บีบนวดเค้นไปตามสะโพก ลากยาวลงไปจนถึงบั้นท้าย ขณะที่คนตรงหน้าเพียงเอื้อมแขนมาวางบนไหล่กว้างเพื่อสางผมยาวสีเพลิงของเขาเบา ๆ
ฮือ..
เขาได้ยินเสียงครางของอีกฝ่ายแผ่วเบาเมื่อเราแตะจูบลงบนริมฝีปากของกันและกัน ค่อย ๆ ไล่ลิ้นชิมรสชาติกันอย่างเชื่องช้า กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเหล้าจิน และ รสเปรี้ยวหวานของน้ำผึ้งมะนาวดึงเอาสติของเขาให้ละลายหายไปในอากาศ มันเริ่มรุนแรงขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเปิดทางให้เขารุกเข้าไปตักตวงความหอมหวานภายใน
เมื่ออีกฝ่ายเริ่มขบกัดที่ลิ้นเขาเบา ๆ พร้อมกับแรงกระตุกจากปลายเส้นผมยาว สัญญาณของแรงประท้วง ทำให้เขาจำต้องยอมผละออกมาจากริมฝีปากนุ่ม พรมจูบไปตามสันกราม ลากผ่านต้นคอไปจนถึงไหปลาร้า เขาเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่แสนแกะกะได้เพียงสองเม็ด มือของอีกคนก็เอื้อมมาจับไว้
“ไม่เอา ไม่ถอด”
ทารคาสบมองดวงตาสีเขียวมรกตตรงหน้า แปลกใจที่มันยังคงเป็นสีเขียวสว่างเมื่ออยู่ภายใต้แสงไฟสีชมพูแบบนี้ เขาขมวดคิ้วแสร้งทำเป็นว่าไม่พอใจทีโดนขัด เห็นดังนั้นอีกฝ่ายจึงรั้งตัวเขาเข้าหา แตะจูบที่ปลายคางเขาแผ่วเบาคล้ายปลอบใจ
“นะ…”
เขาปลดเข็มขัดแล้วดึงกางเกงอีกฝ่ายออกแทนคำตอบ
____
“อ่ะ เฮียมีสาวฝากมาให้จ่ะ” อ๊อดวางถุงขนมลงกลางโต๊ะ หยิบช็อกโกแลตขึ้นมากินอย่างถือวิสาสะ เขารู้ดีว่าเจ้าของขนมไม่ใส่ใจนักหรอก
“เดี๋ยวมึงมีกล่าวต้อนรับนิสิตใหม่ตอนบ่าย ซ้อมพูดรึยัง” ทารคาเงยหน้าขึ้นจากเอกสารกองใหญ่บนโต๊ะ หยิบขนมขึ้นมาดูสองสามชิ้นแล้วโยนมันกลับลงในถุงตามเดิม
“โห นี่เดือนมหาลัย หรือ ทาสมหาลัยถามจริง ใช้งานโคตรคุ้มเลยจ่ะพี่จ๋า”
“อย่าบ่น ตอนปี2กูก็ได้ทำ”
อ๊อดเบะปาก ก่อนยัดขนมเข้าปากคำโต
“คืนนี้ใครไปบ้าง” ไชยว่าพลางจิ้มโทรศัพท์ไปพลาง “มี หงา ฟง บาก เสี่ยวหลาน”
“อ๋ม! อ๋ม!!” (ผม ผม) อ๊อดส่งเสียงอู้อี้ขณะพยายามเคี้ยวขนมในปาก พร้อมกับชูมือโบกไปมาเหมือนเด็กเล็ก ๆ
“กู” ทารคาตอบรับ เอนพิงพนักเก้าอี้ ขณะที่ในมือกดดูรูปถ่ายในกล้องที่เขาถ่ายทิ้งไว้
“ไปกินเหล้าหรือไปกินอะไรจ๊ะ” อ๊อดส่งสายตาเจ้าเล่ห์
“เสือก”
“นี่น้องอ๊อดเองงงง”
“เออ ครั้งที่แล้วอยู่ ๆ แม่งก็หายหัวเลยนะ” ไชยหรี่ตาจ้องจับผิด “ค่าลงค่าเหล้ากูก็ต้องมาออกให้ก่อน”
“กูก็จ่ายให้แล้วนี่”
“อย่ามาเฉไฉ”
“อะไรวะ”
“มึง-ไป-ไหน-มา”
____
“อย่ากลั้นเสียง”
ทารคาเอ่ยชิดกับใบหูร้อน เมื่ออีกฝ่ายยังคงดื้อดึง เขาจึงเอื้อมมือขึ้นไปขย้ำเส้นไหมสีขาวนุ่มพลันดึงเอาศีรษะเอนลงมาตามแรงขย้ำ ไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวเขากระโจนเข้าครอบครองริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง ลิ้นร้อนค่อย ๆ เคลื่อนชิมไปช้า ๆ นุ่มนวล ก่อนจะฝังเขี้ยวกัดลงจนได้รสคาวเลือดในปาก
ฮื่อ..!
แล้วคนดื้อตรงหน้าก็ไม่ขัดใจเขาอีก แม้จะแผ่วเบาไปบ้างแต่เสียงครางพึงพอใจของอีกฝ่ายยังคงดังคลอเคล้าข้างหูของเขาจนวินาทีสุดท้าย
ทารคาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ เอนหลังพิงกำแพงอีกด้านขณะยืนพิจารณาผลงานของตัวเองอย่างตั้งใจ กลุ่มผมสีขาวที่เคยถูกเซ็ตตัวอย่างดี ในตอนนี้กลับยุ่งเหยิงคล้ายคนเพิ่งตื่นนอน เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เคยเรียบร้อยของอีกคนยับยู่ยี่ แถมยังเปียกชื้นไปหลายจุดจนต้องใช้เสื้อแขนยาวมาคลุมทับอีกที เขายกยิ้ม อีกฝ่ายนั่นแหละที่ผิด ดื้อดึงจะใส่เสื้อไว้เอง แม้ไม่อาจเห็นได้ว่าบนผิวแทนนั้นมีรอยมากแค่ไหน แต่เขาก็แน่ใจว่ามันคงจะประทับอยู่บนร่างนั้นได้นานหลายวัน
ครืด … ครืดด..
เจ้าของเรือนผมสีขาวสะบัดหัวไปมา สองมือควานหาที่มาของเสียงไปทั่ว ทารคาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องสีดำที่สั่นอยู่บนพื้นใกล้ถังขยะขึ้นมายื่นให้อีกฝ่าย
“ฮัลโหล”
“‘โทษที กำลังจะกลับ”
“พอดีหิวอ่ะ เลยออกมาหาอะไรกิน”
“โอเค บาย”
เมื่อเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ดวงตาสีมรกตจึงตวัดกลับมามองเขา ใบหน้าอิดโรยฉายแววสงสัยก่อนเอ่ยถาม
“ยิ้มอะไร”
“อยากกินของหวานต่อไหม?”
เขากระซิบ
____
“มึง-ไป-ไหน-มา”
“หิว เลยไปหาอะไรกิน”
“ให้มันจริงงง” ไชยลากเสียงยาว ทำหน้ายียวนใส่เพื่อนสนิท โดยมีเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของอ๊อดอยู่ห่างออกไปไม่ไกล
“ขอโทษครับ ผมจะไปห้อง 4503”
ทารคาชี้นิ้วไปด้านหลัง ส่งสัญญาณให้อ๊อดไปรับหน้าแทน วันนี้เขาทนอยู่หน้าเคาท์เตอร์และรับมือกับนิสิตใหม่ที่มาถามทางมากพอแล้ว
“ไปที่อาคาร 4 ชั้น 5 ห้อง 3 นะจ๊ะ”
“ครับ ผมมาถ่ายรูปนักศึกษา แต่ไปห้องนั้นแล้วไม่เห็นใคร”
ทารคาหันกลับไปด้านหลัง กำลังจะแจ้งเรื่องย้ายห้องถ่ายรูปนักศึกษาให้ทราบ แต่แล้วคนตรงหน้าก็ทำเอาใจเขาสั่นระรัว เส้นผมสีสว่างที่เขารู้ดีว่ามันนุ่มลื่นแค่ไหน ผิวสีแทนสวยที่เขาเคยกัดผ่านเสื้อเชิ้ตตัวบาง เป็นสิ่งที่เขาจินตนาการถึงอยู่ทุกคืน บนริมฝีปากนุ่มที่เขาเรียกร้องจะชิมมันทุก 5 นาที ปรากฎรอยแผลเล็กที่มุมปาก เขาแน่ใจว่าหากเอาฟันของเขาเข้าทาบทับ มันจะต้องตรงกับรอยนั่นได้พอดี และประกายสีเขียวมรกตภายในดวงตานั่น ยังคงอ้อนวอนต่อเขาอยู่เช่นเคย
อีกฝ่ายอยู่ตรงนั้น
ในชุดนิสิตใหม่ ติดกระดุมจนถึงคอ เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบร้อย และเนคไทสีน้ำเงินสลับแดงที่น่ากระชากทิ้ง
“อ๋อ อาจารย์ให้ย้ายไปที่สาขาถ่ายภาพแล้ว ห้อง 3604 มา ๆ เดี๋ยวพี่อ๊อดพาไปนะจ๊ะ”
“อ๊อด มึงไปท่องสคริปท์ต้อนรับนิสิตใหม่ไป” ทารคาว่าขณะลุกขึ้นยืน มือใหญ่ยกสายกล้องถ่ายรูปมาคล้องคอ
“เดี๋ยวอ๊อดพาน้องไปส่งก่อนค่อยกลับมาท่องก็ได้จ่ะเฮีย”
“ไม่ต้อง” เขาว่าขณะเดินเข้าไปหาร่างทั้งสอง จ้องมองดวงตาสีเขียวมรกตที่ยังคงนิ่งค้างไม่ละสายตา
“เดี๋ยวกูพาไปเอง”
____
“อยากกินของหวานต่อไหม?”
เขากระซิบ
อีกฝ่ายยกยิ้ม
“ของโปรดเลย”
____
End.
fottwrite.wordpress.com 